ΑΘΗΝΑ. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, στις 30 Μαΐου συλλειτούργησε στη Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος για τον Αγιο Ιάκωβο Τσαλίκη και πραγματοποίησε μία εξομολογητική ομιλία, από προσωπικές του εμπειρίες που αφορούν τον Αγιο.

Ο κ. Ελπιδοφόρος έκανε λόγο για «εξόφληση χρέους» με την παρουσία του στη Μονή του Οσίου Δαυίδ, όπου μόνασε ο Αγιος Ιάκωβος και η οποία είναι κοντά στον οικισμό Ροβιές, στη βόρεια Εύβοια, στους πρόποδες των βουνών Καβαλάρης και Ξηρόν Ορος, μέσα σε πυκνό δάσος ελάτων και πεύκων.

Αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, πως είχε την ευλογία ένας Αγιορείτης μοναχός, ο πατήρ Νικόλαος ο Διονυσιάτης ο οποίος είχε ένα κομμάτι από το ράσο του Αγίου  ακώβου, να του το δώσει και όπως επεσήμανε «το έχω ραμμένο πάντα επάνω μου για να με συνοδεύει…».

Από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρου

«Η σημερινή παρουσία μου εδώ, είναι η εξόφληση ενός χρέους. Το οποίο χρέος το δημιούργησα ενώπιον του Αγίου Ιακώβου του Τσαλίκη. Τον οποίο δεν τον γνώρισα προσωπικά, ούτε είχα διαβάσει τίποτε περί αυτού, ποτέ. Ούτε είχα δει κάποια φωτογραφία του. Ούτε είχα ακούσει κάποια ομιλία για τον βίο, μέχρις ότου, τη νύχτα της 31ης Αυγούστου, προς 1ης Σεπτεμβρίου 2017, δηλαδή την ημέρα που άρχιζε η Συνοδική μου θητεία στο Φανάρι… εκείνη τη νύχτα, εμφανίστηκε στον ύπνο μου η μορφή του.

Επιτρέψτε μου Αγιε Χαλκίδος να είμαι εξομολογητικός και πολύ προσωπικός, διότι είναι ένα προσωπικό μου προσκύνημα αυτό και αισθάνομαι αρκετά συγκινημένος. Δεν τον ήξερα, δεν κατάλαβα ποιος είναι, δεν μου είπε τίποτα και εγώ δεν έδωσα σημασία. Απλά συγκράτησα τη μορφή του, κάτι που δεν το συνηθίζω, ποτέ δεν θυμάμαι τα όνειρα που βλέπω… Εμεινε αυτή η μορφή αποτυπωμένη και δεν κατάλαβα γιατί εμφανίστηκε αυτή η μορφή που δεν γνώριζα ποιος ήταν.

Τυχαίως, τις επόμενες ημέρες, κάποιος κληρικός στο Φανάρι, βγάζοντας κάποια πράγματα από την τσέπη μου, έβγαλε και μία φωτογραφία του Αγίου Ιακώβου…
αμέσως ‘σκάλωσε’ το βλέμμα μου, όπως λέμε στην Πόλη και λέω ‘ποιος είναι αυτός;’…’Αυτός είναι ο Ιάκωβος ο Τσαλίκης ο οποίος είναι Αγιος και όλος ο κόσμος τον

δέχεται ως Αγιο’. Και που είναι, λέω, αυτός;… ’Αυτός εκοιμήθη τώρα, ήταν σε ένα μοναστήρι στην Βόρεια Εύβοια…’

Αμέσως, όπως κάνουμε συνήθως στην εποχή αυτή, έκανα αναζήτηση στο ίντερνετ, βρήκα τον βίο του, βρήκα τις ομιλίες του αειμνήστου Μητροπολίτου Σιατίστης, του Παύλου, βρήκα τις ομιλίες του αειμνήστου Νεοφύτου του Μόρφου, βρήκα και άλλες ομιλίες… και άρχισα να ακούω γι αυτόν.

Μου είπαν επίσης ότι εκκρεμεί το αίτημα της αγιοκατατάξεως. Και πάω στον αρχιγραμματέα της Συνόδου… Είχαν περάσει χρόνια και είχε ξεχαστεί. Αμέσως ανέβηκα στον Παναγιότατο και του εξομολογήθηκα αυτή την εμπειρία μου και του είπα, Παναγιότατε μήπως ήρθε η ώρα να γίνει η αγιοκατάταξη.

Γιατί είχα μάθει μεταξύ άλλων ότι ο Αγιος Ιάκωβος είχε προφητεύσει και την εκλογή του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στον Πατριαρχικό Θρόνο και μάλιστα από το υστέρημά του, είχε στείλει τότε και 100.000 δραχμές, για να κεράσει ο Πατριάρχης μόλις εκλεγεί. Σκεφτείτε πόσο πρακτικός άνθρωπος και προνοητικός ήταν…

Ο Πατριάρχης μου λέει ασφαλώς και εγώ τον θεωρώ Αγιο και είναι Αγιος, είχε ξεχαστεί και ξεκίνησε έτσι η διαδικασία…

Δεν τελειώνει εδώ όμως η προσωπική μου εξομολόγηση. Οταν το Σάββατο 11 Μαΐου παίρνω την είδηση ότι εξελέγην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, παίρνω κατευθείαν το αυτοκίνητο και πηγαίνω κατευθείαν στο Πατριαρχείο για να κάνουμε αυτό που λέγεται Μικρό και Μεγάλο Μήνυμα, δηλαδή να γίνει η επίσημη αναγγελία της εκλογής μου και εγώ να κάνω επισήμως και δημοσίως αποδεκτή την εκλογή μου…

Είμαι έξω από το Συνοδικό Γραφείο, η Σύνοδος συνεδριάζει μέσα και περιμένω να με καλέσουν για να μπω μέσα και να κάνω το Μικρό Μήνυμα. Και εκεί που ήμουν απ’ έξω, έρχεται ο Κωδικογράφος της Συνόδου με ένα μεγάλο Κώδικα και μου λέει ‘Αγιε Αμερικής πριν μπείτε στη Σύνοδο μου χρωστάτε κάτι υπογραφές… Κάποια πράγματα που

πρέπει να τα υπογράψετε ως Μητροπολίτης Προύσης. Είναι η τελευταία σας υπογραφή’.

Ηταν η πράξη της αγιοκατατάξεως του Αγίου Ιάκωβου του Τσαλίκη. Ηταν -είπε συγκινημένος- η τελευταία μου υπογραφή ως Μητροπολίτη Προύσης. Και το θεώρησα ευλογία του Αγίου ότι με ακολουθεί, σε όλη μου τη ζωή και είπα Αγιε Χαλκίδος, ότι πριν πάω στην Αμερική να περάσω να πάρω την ευχή του, να προσκυνήσω τον τάφο του και σας ευχαριστώ πάρα πολύ…

Μετά είχα την ευλογία κάποιος Αγιορείτης μοναχός, ο οποίος συνδέεται με τον Αγιο Ιάκωβο -θα το πω και αυτό δημόσια, εφόσον εξομολογούμαι πλέον δημοσίως- ο πατήρ Νικόλαος ο Διονυσιάτης είχε ένα κομμάτι από το ράσο του Αγίου και μου το έδωσε και το έχω ραμμένο πάντα επάνω μου για να με συνοδεύει…».

Ο Αγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, αποφάσισε τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017, την αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991).

Ο Αγιος Ιάκωβος Τσαλίκης αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του μοναχικού χώρου στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα.

Ξεχώρισε για τον ασκητικό οσιακό του βίο, καθώς και για τα χαρίσματα τα οποία ανέπτυξε και τα οποία τον κατατάσσουν στις σύγχρονες μορφές αγιότητας της
Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Υπενθυμίζεται πως με ομιλητή τον Επίσκοπο Ευκαρπίας κ. Ιερόθεο, Καθηγούμενο της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα: «Η  ρόσφατος Αγιοκατάταξη του Αγίου Ιακώβου τού εν Ευβοία» στον ιερό ναό Αγ. Νικολάου/Αγ. Μαρίνης στο Μπρούκλιν την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017, την οποία είχε καταγράψει ο «Ε.Κ.».

Ο κ. Ιερόθεος αναφέρθηκε στη ζωή και το θείο έργο του Αγιου Ιάκωβου Τσαλίκη, ο οποίος, όπως είπε, με τα δεκάδες του θαύματα έχει καταταγεί στη χορεία των Αγίων.

«Ο Γέροντας Ιάκωβος», ανέφερε, «γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 στο Λιβίσι της Μάκρης στη Μικρά Ασία από ευσεβείς γονείς. Την Θεοδώρα από το Λιβίσι και τον Σταύρο από τη Ρόδο. Μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας το 1922 η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

»Η αγάπη του μικρού Ιάκωβου για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Σε ηλικία 7 ετών εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον. Από μικρό παιδί είχε μάθει απέξω την Θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα, ενώ συχνά διάβαζε ευχές και προσευχόταν.

»Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Ετρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και θεράπευε συγχωριανούς του. Το 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές όπου γίνεται δόκιμος μοναχός  και αργότερα ιερέας.

»Οι θεοπτίες και τα θαύματά του πλήθαιναν με τον καιρό, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο. Ο Γέροντας εκοιμήθη στις 21 Νοεμβρίου του 1991. Το λείψανό  του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό και η ιαχή που έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων ‘άγιος, άγιος’ αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ιάκωβο».

.

Mαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν κοντά του

Ο μητροπολίτης Τανάγρας Πολύκαρπος επεσήμανε ότι το κήρυγμα του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη ήταν απλό, αλλά τόσο πολύ δυνατό που άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων.

Έλεγε «οι άγιοί μας είναι ζωντανοί» και έτσι θύμιζε τον λόγο του Σωτήρος μας Χριστού. Αναφέρεται, επίσης, στον σεβασμό και την τελεία υπακοή προς τους προϊσταμένους του, αλλά και στη μεγάλη αγάπη του προς τους αδελφούς της μονής. «Μας ενίσχυε και οικονομικά, ενώ παράλληλα μας έδινε και την ευχή του»,  ρόσθεσε ο σεβασμιώτατος.

Η αγάπη του για το μοναστήρι και την περιουσία του μοναστηριού έμοιαζε με την αγάπη του Ιησού για τον Οίκο του Πατρός του. Θυμάται ότι, όταν νοσηλεύτηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ίδιο νοσοκομείο, του ζήτησε να μην πάρει την περιουσία του μοναστηριού. Μάλιστα, προκειμένου να λύσει κάποια διαφορά με κάποιον που διεκδικούσε κάτι από τη Μονή, έβαζε μπροστά τον Οσιο Δαυίδ λέγοντας «δικά σου είναι όλα αυτά, εσύ φρόντισέ τα».

Ο Χρήστος Καλυβιώτης, δήμαρχος τότε της Λίμνης Ευβοίας, υπογράμμισε τα αισθήματα μεγάλης χαράς και ιδιαίτερης συγκίνησης, με τα οποία «οι πολίτες του τόπου μας και πολύ περισσότερο η Εκκλησία μας υποδέχθηκαν τη θεοφώτιστη απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, τον οποίο πολλοί από εμάς έχουν γνωρίσει». Εκτίμησε δε ότι το γεγονός αυτό «είναι πολύ ιδιαίτερο για τον τόπο μας, πέραν από τον θρησκευτικό αλλά ιδιαίτερα και για τον κοινωνικό συμβολισμό του Γέροντος».

Ανέφερε ότι είχε «τη μεγάλη χαρά και την τιμή» να τον ζήσει από κοντά, όταν γινόταν η επέκταση του μοναστηριού του Οσίου Δαυίδ. «Ήμουν σε παιδική ηλικία και τον θυμάμαι με άλλους Γέροντες. Όταν τον γνωρίζαμε λέγαμε όλοι μας ότι αυτός είναι ένας άγιος άνθρωπος», υπογράμμισε και έκανε λόγο για τη σεμνότητά του και την αγάπη του που ήταν απερίγραπτες και συγκινητικές.

«Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και αγάπης από όλους τους πολίτες, όλους τους πιστούς, οι οποίοι με θαυμασμό και πολλή πίστη υποκλίνονται. Μάλιστα, όσοι ανήκουν στον επιχειρηματικό τομέα βλέπουν ότι ο τόπος θα βιώσει ανάπτυξη και ότι ο άγιος μας βοηθά και τουριστικά και με τον θρησκευτικό τουρισμό και με τη βελτίωση του Δήμους μας, αλλά και γενικά της περιοχής μας, διότι θα έρθουν πιστοί από όλον τον κόσμο να τον προσκυνήσουν», συμπλήρωσε.

Ο Γιάννης Φαφούτης, δημοσιογράφος-φωτορεπόρτερ, θυμάται ότι στα 40 χρόνια που έκανε ρεπορτάζ στη Βορειοκεντρική Εύβοια για το «Πανευβοϊκόν Βήμα» της Χαλκίδας, είχε την ευκαιρία να συναντήσει και να συνομιλήσει πολλές φορές με τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη.

Εξέφρασε την πεποίθηση ότι σελίδες μπορούμε να γράψουμε για τον π. Ιάκωβο, αλλά αρκείται στις αναμνήσεις του: «Τον θυμάμαι στα πέτρινα πεζούλια που βρίσκονται μπροστά στο καθολικό να κάθεται με τους επισκέπτες του μοναστηριού. Ο καθένας του έλεγε τα προβλήματά του κι αυτός του αφουγκραζόταν με προσοχή. Μεγάλο προσόν να ακούς τον συνομιλητή σου. Και ο π. Ιάκωβος το είχε αυτό το προσόν. Κι ύστερα, τον άκουγες να δίνει τις δικές του συμβουλές απλές, κατανοητές, χωρίς περιστροφές. Ένας λόγος που σε καθήλωνε. Είναι αυτό που καμία φορά δεν περιγράφεται με λόγια.

»Θυμάμαι και την ημέρα της κηδείας του τον Νοέμβρη του 1991. Η κοσμοσυρροή από όλη την Ελλάδα ήταν τέτοια που δεν έπεφτε καρφίτσα μέσα και έξω από το μοναστήρι. Ήταν η επιβεβαίωση της λαϊκής συνείδησης και της αποδοχής. Τον π. Ιάκωβο τον είχε αγιοποιήσει η κοινωνία πολύ πριν πεθάνει».

* Η μνήμη του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου.